درآمدی بر فقه و سبک زندگی

سبک زندگی، مفهومی از مفاهیم علوم اجتماعی است که جنبه رفتارگرا دارد. سبک زندگی، نظام‏واره و سیستم خاص زندگی است که به فرد، خانواده یا جامعه با هویت خاص، اختصاص دارد. آدمیان با قدرت خلاق خویش، برای حیات دنیوی، دست به گزینش می‏زنند و رفتارهای خاصی را ترجیح می‏دهند و زیست خود را با آن منطبق می‏کنند. رفتارهای بیرونی آدمیان که مورد انتخاب آگاهانه آنان است، سبک زندگی آنان را تشکیل می‏دهد که البته انتخاب یک سبک، تابع متغیرهای فراوانی است که باید مورد توجه قرار گیرد. از سوی دیگر، دین مبین اسلام نیز داعیه‏دار تنظیم حیات دنیوی و اخروی انسان است و توصیه‏های رفتاری فراوانی دارد که غالباً در علم فقه، بررسی می‏شود. در این مقال، تلاش شده به نقش فقه، در ایجاد سبک زندگی، توجه شود. علم فقه با تبیین رفتارهای مجاز و متناسب با کمالات انسانی، زمینه را برای هماهنگی اراده تکوینی بشر با اراده تشریعی حق تعالی ایجاد می‏کند و مسیر سلوک متناسب با معاد را برای آدمیان بیان می‏کند. علاوه بر این، تبیین نظام‏های مؤثر بر متغیرهای دخیل در انتخاب سبک، بر عهده علم فقه است که البته تبیین این نظام‏ها با مشکلاتی روبه‏رو است. در این نوشتار به برخی از آن‏ها اشاره شده است.